Atin ngang balikan ang ginawa kong tula tungkol sa langgam,
Ngunit sa pagdaan ng panahon mayroon akong natuklasan;
Mahigit siyam na taon na nga ang nakararaan,
Mukhang may kulang ang ikinuwento ni lola sa kanilang kasipagan.
Kung ating ngang pagbubulay bulayan,
Tunay nga ang kanilang kasipagan;
Wala naman talagang dapat pagtalunan,
Ngunit may isa yatang nakalimutan.
Limang buwan ang nakaraan nang tayo'y huling magniig,
Hinding-hindi ko malilimutan ang aking sobrang kilig;
Kaya itong damdamin ay tunay na sa iyo'y naantig,
At itong puso ko sa iyo ay nagsimulang umibig.
Sa aking isipan ay gumawa ng mga tamang paraan,
Mga pinaplanong gawin kung paano, kailan at saan;
Pa'no ka maaangkin na hindi kailangang magtanan,
Diskarte na matino na hindi katulad ng iba dyan.
Nang ang ulap ay bumaba sa lupa,
Naging hamog na ating inaakala;
Halik na may kasamang luha,
Pagmamahal ng Diyos na may pagpapala.
Habang naglalakad sa mahamog na daan,
Muling nagbabalik alaala ng nakaraan;
Ang diwa tila nasilaw sa kalabuan,
Ng hamog na aking nilalakaran.
Babaeng kinuha sa kanyang tadyang,
Nagbigay ng sugat sa lalaking nilalang;
Walang malay sa kanyang himbing,
Aliwalas na bungad sa kanyang pagkagising.
Mga mata nila'y nagkatitigan,
Lubhang namangha sa kanyang kahubaran;
Sino itong hubad na katotohanan?
Na mapungay ang mata sa kanyang harapan.
Kasabay sa pagguho nitong munting pangarap,
Isang sulyap mula sa alapaap;
Tugon sa tawag ng Maykapal,
Pag-asang tila hindi na magtatagal.
Saan nga ba muling sisikat ang umaga?
Sa kulimlim ng langit na may nagbabadya;
Biyayang mula sa Diyos na winalangbahala,
Saka magtitiwala na mayroong pag-asa?
Mula sa malambot mong pisngi angking gandang natatangi,
Gaya ng perlas na kakaibang lahi ningning na namumukod tangi;
Tunay na ganda na sa loob nagmula, nililok ng panahong tama,
Pag-ibig ko'y nabuhay na bigla nang masilayan ang iyong mukha.
Sa kumpas ng iyong mga ngiti ako'y lubhang nabighani,
Hindi ko maikubli, ang kilig na nananatili.
Sa iyong pagpikit,
Bigat ng dibdib;
Panandaliang iwaglit,
Magpahinga kahit saglit.
Alam naming hindi madali,
Ang inyong gawain bawat sandali;
Sabihin mang parang nagmamadali,
Bukal naman sa puso ang pagkandili.
Teka bakit nga ba "Ang Aking Bayani",
Ang pamagat ng tulang hinahabi;
Bakit hindi "Ang Tunay na Bayani",
Eh kasi naman po kasi, ang daming huwad na bayani.
Tao nga naman kapag sinagad mo ang inis,
Tunay na ugali lumalabas talaga pramis;
Kinalimutan na noon'y siya'y tinitingala,
Ngayon'y lume-level sa pagpapakababa.
