Atin ngang balikan ang ginawa kong tula tungkol sa langgam,
Ngunit sa pagdaan ng panahon mayroon akong natuklasan;
Mahigit siyam na taon na nga ang nakararaan,
Mukhang may kulang ang ikinuwento ni lola sa kanilang kasipagan.
Limang buwan ang nakaraan nang tayo'y huling magniig,
Hinding-hindi ko malilimutan ang aking sobrang kilig;
Kaya itong damdamin ay tunay na sa iyo'y naantig,
At itong puso ko sa iyo ay nagsimulang umibig.
Sa aking isipan ay gumawa ng mga tamang paraan,
Mga pinaplanong gawin kung paano, kailan at saan;
Pa'no ka maaangkin na hindi kailangang magtanan,
Diskarte na matino na hindi katulad ng iba dyan.
Nang ang ulap ay bumaba sa lupa,
Naging hamog na ating inaakala;
Halik na may kasamang luha,
Pagmamahal ng Diyos na may pagpapala.
Babaeng kinuha sa kanyang tadyang,
Nagbigay ng sugat sa lalaking nilalang;
Walang malay sa kanyang himbing,
Aliwalas na bungad sa kanyang pagkagising.
Mga mata nila'y nagkatitigan,
Lubhang namangha sa kanyang kahubaran;
Sino itong hubad na katotohanan?
Na mapungay ang mata sa kanyang harapan.
Kasabay sa pagguho nitong munting pangarap,
Isang sulyap mula sa alapaap;
Tugon sa tawag ng Maykapal,
Pag-asang tila hindi na magtatagal.
Mula sa malambot mong pisngi angking gandang natatangi,
Gaya ng perlas na kakaibang lahi ningning na namumukod tangi;
Tunay na ganda na sa loob nagmula, nililok ng panahong tama,
Pag-ibig ko'y nabuhay na bigla nang masilayan ang iyong mukha.
Sa iyong pagpikit,
Bigat ng dibdib;
Panandaliang iwaglit,
Magpahinga kahit saglit.
Teka bakit nga ba "Ang Aking Bayani",
Ang pamagat ng tulang hinahabi;
Bakit hindi "Ang Tunay na Bayani",
Eh kasi naman po kasi, ang daming huwad na bayani.
